„Super Express”: - Jaki będzie wynik w meczu Polska-Czechy?

Jan Sechter: - Jako ambasador Czech jestem tu w nieco niewygodnej sytuacji. Tak się ułożyło, że akurat z Polską zagramy o to, kto awansuje z grupy. Czechy albo Polska muszą odpaść...

Właśnie. Tym razem ukochana odpowiedź dyplomatów, że „będzie remis” oznacza porażkę Polski.

Tak, ale to i tak postęp w stosunku do meczu eliminacji do Mistrzostw Świata w RPA, w którym Czechy przegrały w Chorzowie z Polską, ale i tak żadna z drużyn nie awansowała. Tym razem komuś na pewno się uda.

Komu?

Czuję, że jednak będzie remis 1-1. Naprawdę szkoda, że musimy grac już teraz, przedwcześnie, a nie np. w półfinale.

Czyli jednak Polska polegnie.

No bez przesady. A zresztą poczekajmy na wynik sobotniego meczu.

Nastroje w Czechach też są tak optymistyczne, jak pański?

Wręcz przeciwnie! Rozpoczęliśmy eliminacje do EURO od porażki z Litwą. I to u siebie! To był najgorszy z możliwych startów. Sceptycyzm wobec drużyny Bilka był i jest ogromny. Jeszcze przed turniejem podkreślano, że trafiliśmy szczęśliwie w barażach na Czarnogórę. Nawet podczas baraży, gdy pytaliśmy o przygotowania do EURO mówiono „spokojnie, poczekajmy czy w ogóle awansują. Nieco lepsza atmosfera jest dopiero po zwycięstwie z Grecją. Choć turniejem i Polską wszyscy są zachwyceni.

No tak, dyplomata musi tak powiedzieć...

Wcale nie musi! Wyszło super! Mam porównanie. Pracowałem jako dyplomata w Niemczech w czasie, kiedy oni mieli mistrzostwa. I nie ma różnicy. Z tym, że oni są już doświadczeni w organizowaniu takich imprez. Co więcej, czescy zawodnicy zostali przyjęci w Polsce rewelacyjnie. Wiem, bo rozmawiałem z nimi i byli zachwyceni polskimi kibicami i turniejem. W gazetach piszą u nas, że „gramy jak u siebie”. 20 tysięcy Czechów na meczu z Grecją we Wrocławiu to nasz wyjazdowy rekord. Nawet na Słowacji tyle nie było! W sobotę będzie przynajmniej tak samo, bo to jest weekend.

Czesi przyjmą ewentualną porażkę w tym meczu jak katastrofę?

Nie. Czesi są mocni w hokeju na lodzie i często dochodzą w tej dyscyplinie do finałów, półfinałów. I to w hokeju odpadniecie przed fazą półfinałów odbierane jest jako tragedia. Na szczęście w hokeju mistrzostwa są co roku i można szybko się poprawić. W piłce, co cztery lata.

20 tysięcy widzów to wygląda jednak na zaufanie...

No, jakieś zaufanie od czasu porażki z Litwą zdobyli, ale jednak dominuje przekonanie, że będzie ciężko, że mecz z gospodarzami... Większość uważa, że wyjście z grupy będzie olbrzymim sukcesem i że nie jesteśmy faworytem w tym meczu. Polaków gra u siebie może uskrzydlić.

Albo usztywnić.

To prawda i rozumiem tę skalę emocji. Kiedy otrzymaliśmy prawo organizacji mistrzostw w hokeju, wybudowaliśmy nowe hale, gościliśmy najlepszych hokeistów. I te mistrzostwa sportowo nam nie wyszły. To było załamanie.

Kto w czeskiej drużynie zagrozi dziś Polakom w największym stopniu?

Nikt konkretny. Wskazałbym na zespół jako taki. W zwycięskim meczu z Grekami objawiło się coś takiego jak zgranie, duch drużyny. Dwie szybko strzelone bramki ustawiły mecz, ale przede wszystkim zrobiły z tego zespołu kolektyw. W meczu z Rosją tego nie było. Dla Czechów to był zawsze istotny element. Choć przyznam, że motywacyjnie większe znaczenie może mieć wasz remis z Rosją, faworytem grupy.

Oglądał pan mecze Polaków i kogo by pan wyróżnił?

Oczywistością byłoby powiedzieć o trójce piłkarzy z Borussi Dortmund. Wszyscy są zagrożeniem dla naszej defensywy. Ten mecz będzie się układał właśnie pod nich, mogą błyszczeć. Czesi zaczną raczej od obrony wyniku – w końcu remis daje nam awans.

Po ewentualnym awansie Czesi bądź Polacy mogą trafić na Niemców. W Czechach mecze z Niemcami też budzą takie emocje jak u nas?

Zarówno Niemcy jak i Rosja nie budzą już takich emocji w piłce. Może sprzyja temu wymiana piłkarzy – kilku gra w lidze rosyjskiej. Może Liga Mistrzów i częstsze kontakty. Wciąż budzą jednak emocje zwycięstwa w hokeju. Wygrana z Rosją na lodzie daje niesamowity wybuch emocji. Przez lata przegrywaliśmy z ZSRR i jedno zwycięstwo na osiem lat robiło olbrzymie wrażenie.

Miał pan okazję oglądać kilka mistrzowskich imprez. Pamięta pan jakichś Polaków z dawnych lat?

Pamiętam, że mieliście całą generację piłkarzy w latach 70 i wczesnych 80, a później przyszedł kryzys, choć sam grałem wtedy w hokeja.

Kibicował pan komuś szczególnie?

Mieszkałem w Pradze i w tamtym czasie kibicowało się drużynie ze swojej dzielnicy. W pierwszej lidze były w mieście wówczas cztery drużyny. Ja miałem najbliżej do Sparty Praga. Do gimnazjum chodziłem jednak „na terytorium” Slavii Praga i byłem w klasie sam. Oczywiście kibicowałem też reprezentacji. W Czechach piłkarskie sukcesy zdarzają się raz na 10 lat i później przez dekadę wszyscy żyją rozpamiętywaniem tego sukcesu.

Wszyscy rozpamiętują takie sukcesy.

Wydaje mi się, że Czesi w sposób szczególny.

W Anglii przed każdymi mistrzostwami do znudzenia przypominane są czarno-białe zdjęcia ze zwycięskich dla nich mistrzostw z 1966 roku. W Polsce każdy mecz z Anglią to obowiązkowe Wembley, a z Niemcami mecz na wodzie w Monachium.

W Czechach rolę tego, o czym pan mówi pełnią półfinał i finał Mistrzostw Europy z 1976 roku. W półfinale pokonaliśmy gospodarza imprezy Jugosławię, a w finale Niemcy. Wszyscy, ale to wszyscy wspominają decydującego karnego z Niemcami, Antonina Panenki. Sprytny, techniczny strzał będący upokorzeniem dla bramkarza. I oczywiście przy okazji EURO Panenka jest dyżurną postacią w czeskich mediach. Oprócz tego pamięta się Chile z 1962 roku i 2004 rok z drużyną z Nedvedem i Poborsky’m w składzie.

Któryś z tych meczów był dla pana najważniejszym w życiu kibica, a może któryś zawodnik?

Kiedy Panenka strzelał karnego w Belgradzie miałem 8 lat. To była kibicowska inicjacja i niewątpliwie oba mecze z finałów EURO oglądane w 1976 roku na małym, czarno-białym telewizorze tkwią we mnie najmocniej. Teraz byłem na meczu we Wrocławiu z 10-letnim synem i mam nadzieję, że on także będzie to pamiętał. Co do zawodników, to najlepszy był Pavel Nedved. Grał zawsze myśląc o drużynie. Potrafił zbudować tego ducha wspólnoty w zespole. Chłopak z małej wioski, który dotarł na sam szczyt.

Jak pan sądzi, dlaczego Czesi mogą rozpamiętywać swoje sukcesy co 10 lat, a Polacy tylko jedną zdolną generację? Od niemal 20 lat żaden nasz klub nie wszedł też do Ligi Mistrzów. Czeskich gościło tam już kilka.

Podstawą jest to, co zaczęliście już u siebie robić. Myślę o „Orlikach”. Jeszcze w międzywojniu mieliśmy zasadę, że każda wioska musi mieć boisko. To była polityka wszystkich rządów, które uznały sport za bardzo istotną sprawę dla tożsamości narodowej w świeżo utworzonym państwie. Tak samo działa to w hokeju. Z 10 milionów osób możemy dzięki temu wykrzesać grupę gwiazd. Za jakiś czas podobnie może być w Polsce.

Rozmawiał Mirosław Skowron